Jesteś tu: Izolacja odzieży

Kiedy pojawia się nazwisko Bach, każdemu zwykle kojarzy się on z wielkim kompozytorem. Tymczasem bezpośredni potomek Johanna Sebastiana – Richard Bach – odniósł nie mniejszy sukces niż jego uzdolniony muzycznie krewny.

Mewa o imieniu Jonathan Livingston

Pamiętacie filozoficzną bajkę o mewie o imieniu Jonathan Livingston? Praca ta ukazuje się dzisiaj w podręczniki szkolne literatury i jest lekturą obowiązkową. Ponieważ Richard Bach poważnie pasjonuje się lotnictwem, temat lotu stał się centralnym elementem opowieści o mewie, która go przywiozła światowa sława. Jonathan jest mały, ale mądry, poznaje tajniki lotu, uczy się właściwego podejścia do życia.

„Szara nuda, strach i złość to powody, dla których życie jest tak krótkie” – wkładając tę myśl w głowę swojemu pierzastemu bohaterowi, sam Ryszard Bach starał się żyć bez nudy i lęków. Ci, którzy szczerze kochają niebo, nie znają lęków.

Lotnictwo i pisanie Bacha „rozdartego” z dwóch stron – równolegle ze służbą wojskową pracował jako redaktor w kilku publikacjach, a wkrótce, zajmując się pisaniem książek, odszedł od pracy redakcyjnej i całkowicie zanurzył się w literaturze. Jego debiut pisarski miał miejsce w 1963 roku. Powieść „Obcy na Ziemi”, w której nie podano samolotów ostatnia rola, pokazuje czytelnikowi, że aby przezwyciężyć wszelkie wątpliwości i lęki, burze i wiatry - być może pojawiłaby się chęć...

Niemniej jednak to „Mewa zwana Jonathanem” przyczyniła się do znaczących zmian w jego życiu. Na planie filmowej adaptacji tego dzieła poznał swoją żonę Leslie Parrish. Zainspirowała pisarza do napisania kilku nowych książek - dzięki Leslie ukazały się „Bridge Over Eternity” (1984) i „The One and Only” (1988). Para rozstała się w 1991 roku i od tego czasu Bach nie ożenił się z nikim innym, nie widząc w tym sensu.

A jego odważna mewa wciąż inspiruje wszystkich do wiary w triumf sprawiedliwości i tego, że sens można odnaleźć wszędzie i zawsze. Ta baśniowo-przypowieść ma tak silną inspirującą energię, że do dziś na jej podstawie wystawiane są przedstawienia (w teatrze „Sobota” i teatrze pod dyrekcją W. Spesiwcewa). Na cześć Jonathana nazwano restaurację w Nowosybirsku, a jeden z młodych zespołów rockowych z Petersburga nazywa się „Chaika Jonathan”.

Iluzje

Utwór „Illusions” ma podobną energię do „Mewy”. Ta powieść opowiada o pilocie, który za określoną kwotę jest gotowy pomóc ludziom wstać z ziemi. Jest obciążony faktem, że ludzie stali się zbyt przyziemni, że ogarnia ich strach. Razem ze swoim przyjacielem, mesjaszem Donaldem Shimodą, pilot próbuje zrozumieć, dlaczego tak się stało; opowiada o swoich sukcesach i porażkach. Sam pisarz przyznał kiedyś: „A co by było, gdyby nagle pojawił się tu ktoś, kto naprawdę jest w tej materii mistrzem, kto mógłby mi powiedzieć, jak działa mój świat i jak nim zarządzać?” Marzył o mentorze, starszym przyjacielu. I zrealizował to marzenie na kartach swojej powieści.

„Utwierdzając swoje ograniczenia, pozbawiasz się wszechmocy” – ten cytat można nazwać motywem przewodnim „Iluzji” Bacha. Wydaje się, że przy pomocy swoich bohaterów próbuje odzwyczaić czytelnika od nawyku strachu. Przełam kajdany okoliczności.

Zamiłowanie do latania odzwierciedlone w książkach symbolizuje wolność i odwagę – to, co żyje w każdym z nas. Oczywiście dla samego Richarda Bacha słowa „wolność” i „odwaga” również nie są pustymi słowami.

Cytaty z książek Richarda Baza

Richard Bach „Mewa Jonathana Livingstona”

Zrozum, co chciałbyś zrobić bardziej niż cokolwiek innego na świecie - i zrób to.

„Nie ma żadnych błędów. Wydarzenia, które przyciągamy do naszego życia, bez względu na to, jak nieprzyjemne mogą być dla nas, są niezbędne, abyśmy nauczyli się tego, czego powinniśmy się nauczyć. Jakikolwiek będzie nasz następny krok, jest on niezbędny, aby dotrzeć do miejsca, w którym wybraliśmy ścieżkę.

„Nie musisz walczyć, aby żyć tak, jak chcesz. Żyj tak, jak chcesz i płać wymaganą za to cenę, jakakolwiek by ona nie była.

„Nie dano nam możliwości zrozumienia sensu życia, bo jest ono niezrozumiałe, wiemy tylko jedno: jesteśmy wrzuceni na ten świat, abyśmy jedli i żyli, dopóki starczy nam sił”.

„Iluzje” Ryszarda Bacha

„Każda osoba, która pojawia się w twoim życiu, wszystkie wydarzenia, które ci się przytrafiają, wszystko to przydarza się tobie, ponieważ to ty ich tu przyciągnąłeś. A co z tym wszystkim dalej zrobisz, sam wybierasz.”

„Nie odwracaj się od możliwej przyszłości, dopóki nie będziesz pewien, że nie ma w niej niczego, czego możesz się nauczyć”.

„Do samotności można się przyzwyczaić, ale wystarczy ją zakłócić choćby na jeden dzień i trzeba będzie się do niej przyzwyczaić od nowa, od początku.”

„Żyj tak, abyś nigdy nie był zawstydzony, jeśli coś, co zrobisz lub powiesz, stanie się znane całemu światu, nawet jeśli to, co wyjdzie na jaw, nie będzie prawdą”.

„Najprostsze pytania są w rzeczywistości najtrudniejsze. Gdzie się urodziłeś? Gdzie jest twój dom? Co robisz? Gdzie idziesz? Pomyśl o tym od czasu do czasu i obserwuj, jak zmieniają się Twoje odpowiedzi.

Każde marzenie jest Ci dane wraz z siłą potrzebną do jego urzeczywistnienia. Jednak być może będziesz musiał ciężko pracować, aby to osiągnąć.

Richard Bach, „Most na wieczność”

„Najlepszym sposobem zapłacenia za niesamowitą chwilę jest po prostu cieszenie się nią”.

„Jedyną rzeczą, która niszczy marzenia, jest kompromis”.

Aby przyciągnąć coś do swojego życia, wyobraź sobie, że to już tam jest.

„Jeśli chcesz, żeby ktoś pozostał w Twoim życiu, nigdy nie traktuj go obojętnie”.

Jeśli chcesz, aby magia wkroczyła w Twoje życie, porzuć swoje mechanizmy obronne.

„Bratnia dusza to ta, która ma klucze do naszych zamków i do której zamków pasują nasze klucze. Kiedy czujemy się wystarczająco bezpiecznie, aby otworzyć nasze zamki, wtedy nasze najbardziej autentyczne ja wychodzi na spotkanie i możemy być w pełni i autentycznie tym, kim jesteśmy. Wtedy jesteśmy kochani za to, kim jesteśmy, a nie za to, kim staramy się być. Każdy otwiera najlepsze strony inny. I pomimo wszystkiego, co sprawia, że cierpimy, przy tej osobie czujemy się dobrze jak w niebie. Bratnia dusza to ktoś, kto podziela nasze najgłębsze aspiracje i wybrany przez nas kierunek działania. Jeśli my dwoje jesteśmy jak balony poruszając się w górę, istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że znaleźliśmy się w sobie odpowiednia osoba. Bratnia dusza to ta, dzięki której zaczynasz żyć autentycznym życiem.”

Czas czytania: 12 minut

Jak Richard Bach zaskakuje siebie i dlaczego „Mewa” otrzymała 18 odmów - Aleksiej Kurilko i Anastasia Belousova załatwili to.

Potomek Johanna Bacha

Richard Bach: „Wybieramy następny świat zgodnie z tym, czego nauczyliśmy się w tym”.

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„data-medium-file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=219%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=727%2C998&ssl=1" class="alignleft wp-image-1217 jetpack-lazy-image" style="margines-right: 1em; pływak: lewy;" src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9D%D0%B0%D1%81%D1%82%D1 %8F-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C100&ssl=1" alt="Anastasia Belousova" width="100" height="100" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=200%2C200&ssl=1 200w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=400%2C400&ssl=1 400w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=60%2C60&ssl=1 60w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=30%2C30&ssl=1 30w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?zoom=3&resize=100%2C100&ssl=1 300w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=100%2C100&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Знаю, Алексей Леонидович: ты не очень любишь этого писателя. Хотя с ним как минимум всегда весело. Например, если спросят, как зовут автора «Чайки по имени Джонатан Ливингстон» или «Иллюзии», можешь спокойно ответить — Иоганн Себастьян Бах. Поверь, найдутся те, кто скажет: «Да? Спасибо!» Им будет все равно, что между композитором Иоганном и писателем Ричардом пролегает небольшая пропасть — веков эдак в пять… Хотя, конечно, что такое пять веков по сравнению с вечностью? Гугл все сам найдет, покажет и расскажет.!}

Nawiasem mówiąc, Richard Bach opowiada także o tym własną legendę. Na przykład, gdy miał pięć lub sześć lat, do ich domu przyjechał wujek Martin, podróżnik. Posadził Richarda na kolanach i zapytał z poważną miną: „Czy wiesz, że my… dalsi krewni wielki Jan Sebastian Bach? Dzieciak prawie spadł z kolan ze zdziwienia, ale odpowiedział w duchu każdego szanującego się Amerykanina: „Wow, tak właśnie myślałem!” Dlatego tak bardzo lubię jego muzykę!” Richard Bach to nie tylko pilot wojskowy, pisarz i dziennikarz, to także żartowniś. Tajemnica wujka Martina pozostała tajemnicą, a raczej legendą. Co więcej, Johann Sebastian miał ponad 10 dzieci...

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

pisarz Aleksiej Kuriłko

„data-medium-file="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Leshka-site.jpg?fit=276%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Leshka-site.jpg?fit=750%2C815&ssl=1" class="alignleft wp-image-1221 jetpack-lazy-image" src="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9B%D0%B5%D1%88%D0%BA% D0%B0-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C109&ssl=1" alt="Aleksiej Kuriłko" width="100" height="109" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=276%2C300&ssl=1 276w, https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=768%2C834&ssl=1 768w, https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?w=890&ssl=1 890w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=100%2C109&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Ну, постольку-поскольку… Есть любимые произведения из классики. Бах — вернее, ни один из Бахов — не входит в число моих любимых композиторов. Но о его жизни я кое-что знаю, так как интересовался ею, когда готовился играть Баха в пьесе «Ужин в четыре руки». Это единственный спектакль в нашем театре («Черный квадрат». — Авт.), где мы практически не импровизируем, а играем строго по тексту. Там всего два героя — Бах и Гендель. Они жили и творили в одно время, были почти земляками, и каждый по-своему, что называется, выбился в люди. Но Гендель был обласкан славой, его музыка приносила ему баснословные деньги, он считался самым «высокооплачиваемым композитором» того времени. Тогда как о Бахе мир даже не знал ничего, хотя в родном городке, Лейпциге, его уважали. Тонкие ценители музыки предрекали ему всемирную славу лет этак через двести, когда человечество оценит сложность его композиций.!}

Prawie tak się stało! Tylko trochę wcześniej. Jego synowie, także muzycy, starali się popularyzować twórczość ojca. Wykonywali jego kompozycje, publikowali jego dzieła... Jednak własna popularność, a także obdarzeni talentami, niemal przyćmiła przemijającą chwałę ojca. Tacy geniusze jak Mozart i Beethoven wysoko cenili dzieła tego samego Jana Sebastiana Bacha. Ale światową sławę zyskał dopiero na początku XX wieku.

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

pisarz Aleksiej Kuriłko

Mów w przypowieściach

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„data-medium-file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=219%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=727%2C998&ssl=1" class="alignleft wp-image-1217 jetpack-lazy-image" style="margines-right: 1em; pływak: lewy;" src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9D%D0%B0%D1%81%D1%82%D1 %8F-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C100&ssl=1" alt="Anastasia Belousova" width="100" height="100" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=200%2C200&ssl=1 200w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=400%2C400&ssl=1 400w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=60%2C60&ssl=1 60w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=30%2C30&ssl=1 30w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?zoom=3&resize=100%2C100&ssl=1 300w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=100%2C100&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Да, запутаться можно. Но! Как говорил мой любимый Шерлок: «Когда артистизм в крови, он приобретает порой причудливые формы. Вопросы крови — самые запутанные вопросы в мире!» Да и какая нам разница — родственник он или просто однофамилец? От этого его «Чайка», «Мост через вечность», «Иллюзии» не станут лучше или хуже. Потому вернемся к твоей нелюбви к Ричарду Баху. Лично я этого писателя люблю. И, надеюсь, ты не собираешься меня разубеждать, что это !} nowy rodzaj literatura - rozbudowana opowieść-przypowieść lub powieść-przypowieść... Mędrcy Wschodu przemawiali w przypowieściach. A dla mnie jeszcze cenniejsze jest to, że Chrystus mówił w przypowieściach. A w XX wieku Ryszard Bach mówił w przypowieściach.

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

pisarz Aleksiej Kuriłko

„data-medium-file="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Leshka-site.jpg?fit=276%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Leshka-site.jpg?fit=750%2C815&ssl=1" class="alignleft wp-image-1221 jetpack-lazy-image" src="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9B%D0%B5%D1%88%D0%BA% D0%B0-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C109&ssl=1" alt="Aleksiej Kuriłko" width="100" height="109" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=276%2C300&ssl=1 276w, https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=768%2C834&ssl=1 768w, https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?w=890&ssl=1 890w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=100%2C109&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Различие в том, что Иисус Христос говорил с людьми притчами, чтобы люди лучше поняли его. Тогда как Бах, напротив, пишет притчи, чтобы каждый понял его по-своему! Да, и чтобы люди вернее усвоили его незнание… Это самая существенная и концептуальная разница между ними. И вот поэтому я его и не люблю. Вернее, ты не совсем точно выразилась — любовь или нелюбовь моя тут абсолютно ни при чем. Просто я не считаю его великим писателем. И даже хорошим писателем я бы его не назвал. Да он, собственно, и не писатель…!}

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„Sensem życia jest osiągnięcie doskonałości i mówienie o tym innym”

pisarz Aleksiej Kuriłko

Mniej lub bardziej dobrze zrobiona jest jedynie „Mewa Jonathan” – nadal da się ją przeczytać. Ale wszystko, co następuje, jest do bani! I jeśli Paulo Coelho, jak żartują snoby, jest to filozofia dla biednych, to Ryszard Bach jest filozofią dla tych samych biednych, ale nie w kategoriach pieniędzy, ale w kategoriach inteligencji i wykształcenia. Uwaga: nie żebracy, ale biedni. Jego czytelnicy mają inteligencję, ale niestety jej wyraźnie brakuje.

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„data-medium-file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=219%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=727%2C998&ssl=1" class="alignleft wp-image-1217 jetpack-lazy-image" style="margines-right: 1em; pływak: lewy;" src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9D%D0%B0%D1%81%D1%82%D1 %8F-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C100&ssl=1" alt="Anastasia Belousova" width="100" height="100" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=200%2C200&ssl=1 200w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=400%2C400&ssl=1 400w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=60%2C60&ssl=1 60w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=30%2C30&ssl=1 30w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?zoom=3&resize=100%2C100&ssl=1 300w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=100%2C100&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Алексей! Что ты такое говоришь? Он меня именно своим интеллектом и подкупил. То, что он пишет, многим помогает найти себя в жизни! Эти люди далеко не глупые, но им нужна литература, способная подтолкнуть их в верном направлении…!}

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„data-medium-file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=219%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=727%2C998&ssl=1" class="alignleft wp-image-1217 jetpack-lazy-image" style="margines-right: 1em; pływak: lewy;" src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9D%D0%B0%D1%81%D1%82%D1 %8F-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C100&ssl=1" alt="Anastasia Belousova" width="100" height="100" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=200%2C200&ssl=1 200w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=400%2C400&ssl=1 400w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=60%2C60&ssl=1 60w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=30%2C30&ssl=1 30w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?zoom=3&resize=100%2C100&ssl=1 300w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=100%2C100&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Это называется «мотивационная литература». В вопросе мотивации, жизненных советов и стимулов для меня, например, «Чайка» — намного важнее и ценнее, чем «Анна Каренина», уж прости. Или даже наш !} poprzedni bohater, . W literaturze osadzonej w historiach, które pomogą mi pokonać trudności, szukam lekkości i chęci dalszego rozwoju. W tym sensie Richard Bach jest mi bardzo bliski.

Silnik postępu czy dobra konsumpcyjne?

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„data-medium-file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=219%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=727%2C998&ssl=1" class="alignleft wp-image-1217 jetpack-lazy-image" style="margines-right: 1em; pływak: lewy;" src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9D%D0%B0%D1%81%D1%82%D1 %8F-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C100&ssl=1" alt="Anastasia Belousova" width="100" height="100" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=200%2C200&ssl=1 200w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=400%2C400&ssl=1 400w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=60%2C60&ssl=1 60w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=30%2C30&ssl=1 30w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?zoom=3&resize=100%2C100&ssl=1 300w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=100%2C100&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Его «Чайка по имени Джонатан» как бы говорила на том языке, который заставляет меня подняться и идти дальше. Чайка не жует сопли. Он не сдается, он медленно, но верно идет к цели — к поиску своей уникальности и сути.!}

Richard Bach: „Twoim jedynym obowiązkiem w tym życiu jest bycie wiernym sobie”.

„Chciałem napisać coś choć trochę podobnego, ale nie miałem takiego. ciekawa historia„jak Tołstoj” – powiedział Bach. - I wtedy wewnętrzny głos, który wcześniej pomagał mi podczas lotów, powiedział: „Będę ci je szeptać przez sen, ale co z nimi zrobisz, Ryszardzie?” Zaczął więc pisać... I lubi powtarzać jeszcze jedno zdanie.

Richard Bach: „Zawodowy pisarz to amator, który nie porzucił pisania. Jeśli chcesz się czegoś nauczyć, po prostu ćwicz tę umiejętność tak często, jak to możliwe, a staniesz się w tym profesjonalistą. Twierdząc, że nie da się czegoś zrobić, pozbawiasz się wszechmocy.”

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

pisarz Aleksiej Kuriłko

„data-medium-file="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Leshka-site.jpg?fit=276%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Leshka-site.jpg?fit=750%2C815&ssl=1" class="alignleft wp-image-1221 jetpack-lazy-image" src="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9B%D0%B5%D1%88%D0%BA% D0%B0-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C109&ssl=1" alt="Aleksiej Kuriłko" width="100" height="109" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=276%2C300&ssl=1 276w, https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=768%2C834&ssl=1 768w, https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?w=890&ssl=1 890w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=100%2C109&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Нет, извини, не все мы, а большинство! И потом, кто его сравнивал с Иисусом? Я вот, когда узнал, что ты прочла, помимо «Чайки», «Иллюзии», и тебе понравилось, был в растерянности. Скачал «Иллюзии». Начал читать. И сразу начал скучать. Господи, на первой же странице начал скучать! Мог бы возникнуть вопрос: почему так? Как вообще такое возможно, что на первой же странице у меня пропадает к тексту интерес, потом я начинаю скучать, а потом — из-за этой скуки злиться…!}

„Każdy problem zawiera bezcenny dar. I stwarzasz sobie problemy, bo potrzebujesz tych darów.

Ale po co zadawać te pytania, skoro odpowiedzi znajdują się na tej samej, nieszczęsnej pierwszej stronie: „W ogóle nie lubię pisać. Jeśli mam siłę porzucić pomysł, który nie jest w pełni rozwinięty, to nawet nie wezmę do ręki ołówka.”

Tak, on nie lubi pisać! I możesz to poczuć! I gdyby nie było takiej potrzeby, to by nie pisał... Już tego nie rozumiem, czuję to... Myśli, że inaczej wytłumaczył prawo Czechowa, według którego będzie uważany za pisarza: pisz tylko wtedy, gdy nie możesz powstrzymać się od pisania. Ale tak naprawdę wypuścił to z niewiarygodnie silnej próżności i nawet tego nie zauważył!

Richard Bach: „W ogóle nie lubię pisać. Jeśli mam siłę porzucić pomysł, który nie został w pełni rozwinięty, to nawet nie wezmę do ręki ołówka. Ale od czasu do czasu ściana mojego domu eksploduje iskrami, szkłem i potłuczonymi cegłami; ktoś przedostaje się przez gruzy, chwyta mnie za gardło i grzecznie mówi: „Nie wypuszczę cię stąd, dopóki nie zapiszesz mnie na papierze”.

I tak trafiłem do „Iluzji”. Próżność zmusiła go do napisania kolejnej książki po udanej książce i nadal zmusza go do kontynuowania. Nie wiesz jaki jest sens życia? Kim jesteś? Gdzie powinieneś iść? Co robić, jak żyć? Uspokoić się! Rozgość się! Wszystko ci wyjaśnię! Zabiorę Cię do celu! Nie bój się, mówi do Ciebie dowódca załogi, doświadczony i szczęśliwy lotnik! I ty też! To nie jest trudne, jest łatwe i przyjemne. Po prostu wyluzuj. Czas lotu zostanie wydłużony…” itd. Czy wszystko jest jasne?

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

Richard Bach: „Moje serce krwawi, gdy widzę ludzi, którzy nie wiedzą, czego chcą, nie znają swojej ścieżki… Jeśli nie wiemy, co kochamy, jak możemy widzieć drogę przed sobą? ”

Pytania bez odpowiedzi

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„data-medium-file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=219%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=727%2C998&ssl=1" class="alignleft wp-image-1217 jetpack-lazy-image" style="margines-right: 1em; pływak: lewy;" src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9D%D0%B0%D1%81%D1%82%D1 %8F-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C100&ssl=1" alt="Anastasia Belousova" width="100" height="100" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=200%2C200&ssl=1 200w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=400%2C400&ssl=1 400w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=60%2C60&ssl=1 60w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=30%2C30&ssl=1 30w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?zoom=3&resize=100%2C100&ssl=1 300w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=100%2C100&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Перестань, Алексей. Меня поражает, что он на вершине мастерства, на пике !} Kariera wojskowa w stopniu majora nagle opuszcza Siły Powietrzne, aby poświęcić się innej misji – pisaniu. Nagle zainteresował się tym, jak czerpie się inspirację, siły twórcze. „Trzeba pisać, bawić się i o niczym nie myśleć” – przyczepił te słowa do swojej maszyny do pisania.

pisarz Aleksiej Kuriłko

„data-medium-file="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Leshka-site.jpg?fit=276%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Leshka-site.jpg?fit=750%2C815&ssl=1" class="alignleft wp-image-1221 jetpack-lazy-image" src="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9B%D0%B5%D1%88%D0%BA% D0%B0-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C109&ssl=1" alt="Aleksiej Kuriłko" width="100" height="109" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=276%2C300&ssl=1 276w, https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=768%2C834&ssl=1 768w, https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?w=890&ssl=1 890w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i2.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Лешка-сайт.jpg?resize=100%2C109&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Хотя думать-то и не мешало бы… Например, подумать: а вдруг меня будет читать не только большинство, не знающие основ истории и развития философии, но те, кто читал до меня много других книг? Вдруг они расскажут, что ничего нового я не придумал? Что ни одна из моих мыслей не смеет претендовать на звание оригинальной? И что вся моя литература слишком деланна и вторична! Что тогда? Меня перестанут читать? А потом издавать? И я вернусь к тому, с чего начинал…!}

Listy od czytelników i 18 odmów od Mewy

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„data-medium-file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=219%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=727%2C998&ssl=1" class="alignleft wp-image-1217 jetpack-lazy-image" style="margines-right: 1em; pływak: lewy;" src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9D%D0%B0%D1%81%D1%82%D1 %8F-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C100&ssl=1" alt="Anastasia Belousova" width="100" height="100" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=200%2C200&ssl=1 200w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=400%2C400&ssl=1 400w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=60%2C60&ssl=1 60w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=30%2C30&ssl=1 30w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?zoom=3&resize=100%2C100&ssl=1 300w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=100%2C100&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Кстати, да, Алексей: поначалу его печатали, он приобрел некий вес. А вот «Чайку по имени Джонатан Ливингстон» не брался печатать никто. Ему отказали 18 издательств!!! У другого бы опустились руки, но Бах говорит так:!}

„Jeśli coś bardzo kochasz i chcesz dać to światu, przydarzy Ci się coś dziwnego. Pomysł zawsze gromadzi wokół siebie tych, którzy pomogą mu w realizacji. I działa to za pomocą... Zbiegów okoliczności. Zbiegi okoliczności zawsze przychodzą na ratunek.”

„Jeśli choć raz opowiem komuś coś z książki, przestaję mieć ochotę na pisanie” – przyznał Richard Bach. – Książka powinna być interesująca. I do tego musi mnie zaskoczyć, inaczej nie będzie w stanie nikogo zaskoczyć. Ale nie piszę dla wszystkich, tylko dla tych, którzy mają ciekawość. Który pracuje nad swoim życiem jak rzeźbiarz w marmurze.”

Richard Bach ma całą teorię na temat zbiegów okoliczności i wypadków. Po 18 odmowach Bach napisał do redaktora jednego z „odmówionych” wydawnictw z prośbą o zapoznanie się z jego rękopisem. Po przeczytaniu poleciała z rękopisem do gabinetu dyrektora generalnego wydawnictwa. Ostatecznie została zatwierdzona. Ale autor musiał ciężko pracować, aby książka się wyprzedała.

pisarz Aleksiej Kuriłko

Richard Bach: „Od tysięcy lat szukamy rybie głowy, ale teraz wreszcie jest jasne, po co żyjemy: aby się uczyć, odkrywać nowe rzeczy, być wolnymi!”

A ja chciałbym zapytać Bacha: skoro tak jest, to dlaczego nie spróbujesz odkryć czegoś nowego i uwolnić się od opinii publicznej? Ponieważ potrzebuje uwagi opinii publicznej! Potrzebuje zainteresowania tego najbardziej pogardzanego szarego Stada, to wszystko! Kości policzkowe bolą Cię z oburzenia i obrzydzenia, jak łatwo on was wszystkich ułatwia!

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„data-medium-file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=219%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=727%2C998&ssl=1" class="alignleft wp-image-1217 jetpack-lazy-image" style="margines-right: 1em; pływak: lewy;" src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9D%D0%B0%D1%81%D1%82%D1 %8F-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C100&ssl=1" alt="Anastasia Belousova" width="100" height="100" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=200%2C200&ssl=1 200w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=400%2C400&ssl=1 400w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=60%2C60&ssl=1 60w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=30%2C30&ssl=1 30w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?zoom=3&resize=100%2C100&ssl=1 300w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=100%2C100&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Знаешь, Алексей, ты напоминаешь мою учительницу русской литературы. Когда мы принесли ей «Чайку», она пообещала ее прочесть, а на следующий день вернула: «!} Dobra książka dla nastolatków. Ale jestem na tyle dorosły, żeby to podziwiać. Kiedy ostatnio musiałam ponownie przeczytać Iluzje, po części też bałam się, że mi się nie uda… Ale znowu mi się podobało.

pisarz Aleksiej Kuriłko

Dziennikarka LifeRead Anastasia Belousova

„data-medium-file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=219%2C300&ssl=1" data-large- file="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Nastya-site.jpg?fit=727%2C998&ssl=1" class="alignleft wp-image-1217 jetpack-lazy-image" style="margines-right: 1em; pływak: lewy;" src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/%D0%9D%D0%B0%D1%81%D1%82%D1 %8F-%D1%81%D0%B0%D0%B9%D1%82.jpg?resize=100%2C100&ssl=1" alt="Anastasia Belousova" width="100" height="100" data-recalc-dims="1" data-lazy-srcset="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=200%2C200&ssl=1 200w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=400%2C400&ssl=1 400w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=60%2C60&ssl=1 60w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=30%2C30&ssl=1 30w, https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?zoom=3&resize=100%2C100&ssl=1 300w" data-lazy-sizes="(max-width: 100px) 100vw, 100px" data-lazy-src="https://i1.wp.com/liferead.media/wp-content/uploads/2016/08/Настя-сайт.jpg?resize=100%2C100&is-pending-load=1#038;ssl=1" srcset=""> Твои слова мне напомнили, как Бах рассказывал о злых письмах от читателей. Как-то он вскрыл конверт, а там его «Чайка», изрезанная на мелкие кусочки, с запиской: «Вот что я думаю о вашей книге!» Так что да, и такое бывает.!}

28 października 2016 r

Mewa Jonathan Livingston. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik Mesjasz Ryszarda Bacha

(Nie ma jeszcze ocen)

Tytuł: Jonathan Livingston Mewa. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik Mesjasz

O książce „Jonathan Livingston Mewa. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik Mesjasza autorstwa Richarda Bacha

„Mewa Jonathana Livingstona. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik Mesjasza” to dzieła, na których wychowało się więcej niż jedno pokolenie. Autor Richard Bach – wyróżniony Amerykański pisarz, filozof i publicysta. Jego książki inspirują i wywołują nieopisane emocje.

Pierwsza książka z tomu opowiada o nieograniczonej wolności duchowej. „Jonathan Livingston Seagull” to opowieść-przypowieść wzywająca do samodoskonalenia. Richard Bach napisał ją w 1970 r. Dwa lata później książka znalazła się na liście bestsellerów Nowy magazyn York Timesa.

Fabuła pracy koncentruje się na mewie o imieniu Jonathan Livingston. Bohater nie rozumie i odrzuca styl życia innych mew. Widzi bezsensowne proste istnienie, którego celem jest walka o przetrwanie. Dlatego mewa postanawia poświęcić się lataniu. Dla bohatera stało się to nie tylko sposobem na łowienie ryb, ale prawdziwą sztuką.

Wkrótce mewa zostaje wypędzona ze stada i zostaje pustelnikiem. Ale bohater nie czuje się samotny. Całe swoje życie poświęca sztuce latania. Los bohatera zmienia się, gdy spotyka mewy z tą samą gorliwością w samodoskonaleniu.

Fabuła dzieła „Illusions” rozwija się wokół zwykłego pilota. Bohater zarabia na życie lataniem. I pewnego dnia spotyka niezwykła osoba o imieniu Donald Shimod. Okazało się, że bohaterka patrzy na świat zupełnie inaczej. Co więcej, potrafi zdziałać prawdziwe cuda. Bohater rozumie, że każdy człowiek jest zdolny do magii – wystarczy tylko w to uwierzyć. Książka pełna jest alegorii i kryje w sobie subtelne dyskusje na temat psychologii Amerykanów.

Kieszonkowy przewodnik Mesjasza jest ściśle powiązany z Iluzjami. Mesjasz Donald Shimod korzystał z pewnego podręcznika. Potem zniknął na dwie dekady, zanim w końcu się pojawił. Czym jest ta tajemnicza książka informacyjna? Aby to zrozumieć, postępuj zgodnie z instrukcjami: zadaj właściwe pytanie, zamknij oczy, otwórz podręcznik na dowolnej stronie. Poznasz odpowiedź, a wszelkie wątpliwości natychmiast znikną. Katalog działa bez zarzutu, dając każdemu nadzieję i oświecenie.

Jeśli szukasz inspiracji w fikcja— Ryszard Bach Cię nie zawiedzie. Jego prace przepełnione są marzeniami, aspiracjami i pragnieniami. Autor nie tylko dobry pisarz ale także kompetentny psycholog. Każda historia zmieni coś w Twoim umyśle i da nadzieję.

Na naszej stronie o książkach możesz pobrać witrynę za darmo bez rejestracji lub czytania książka internetowa„Mewa Jonathana Livingstona. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik po Mesjaszu” Richarda Bacha w formatach epub, fb2, txt, rtf, pdf na iPada, iPhone'a, Androida i Kindle. Książka dostarczy Ci wielu miłych chwil i prawdziwej przyjemności z czytania. Kupić pełna wersja możesz u naszego partnera. Tutaj również znajdziesz ostatnie wiadomości z świat literacki, poznaj biografie swoich ulubionych autorów. Dla początkujących pisarzy istnieje osobna sekcja z przydatne porady i rekomendacje, ciekawe artykuły, dzięki którym sam możesz spróbować swoich sił w rzemiośle literackim.

Cytaty z książki Jonathan Livingston Seagull. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik Mesjasza autorstwa Richarda Bacha

Nowe horyzonty, nowe pytania.

Każdy zakręt, którego się boisz, jest po prostu pustką udającą podziemny świat nie do pokonania.

Twoim jedynym obowiązkiem przez całe życie jest bycie sobą.

Subtelny zwrot dzisiaj doprowadzi Cię do radykalnie innego jutra.

Zachowywanie się zwyczajnie jest w porządku, o ile nie czujesz się zwyczajnie.

Złość jest zawsze strachem, a strach jest zawsze strachem przed stratą.

Życie nic ci nie mówi, ono pokazuje wszystko.

Prawdziwa miłość nigdy nie zmusi człowieka do zejścia ze swojej ścieżki.

Nieznajomość prawdy nie stoi na przeszkodzie, aby była ona prawdą.

Możesz. Bo zdobyłeś wiedzę.

Pobierz książkę „Jonathan Livingston Seagull” za darmo. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik Mesjasza autorstwa Richarda Bacha

(Fragment)

W formacie fb2: Pobierać
W formacie rtf: Pobierać
W formacie EPUB: Pobierać
W formacie tekst:

Richard Bach to urodzony marzyciel i wynalazca. Mimo że większość jego książek ma charakter zdecydowanie autobiograficzny, wszystkie fakty niezmiennie okraszone są sporą dawką fikcji i często można odnieść wrażenie, że po prostu wprowadza czytelnika w błąd. Powyższe w pełni dotyczy tajemnicza historia kojarzony z najbardziej słynna książka Bacha „Mewa Jonathana Livingstona”.

2.2 System obrazów, konflikt, symbolika w opowiadaniu „Mewa Jonathana Livingstona”

Pewnego dnia, spacerując mglistym brzegiem kanału Belmont Shore w Kalifornii, Bach usłyszał głos wypowiadający słowa: „Mewa imieniem Jonathan Livingston”. Usłuchawszy tego głosu, Bach pospieszył do domu, usiadł przy biurko i nagrał wizję, która przeleciała przed jego wewnętrznym spojrzeniem niczym film. Ale wizja była krótka i nie było kontynuacji. Bach próbował dokończyć tę historię samodzielnie, ale nic mu nie wychodziło – aż osiem lat później zamarzył o kontynuacji. W 1970 roku „Mewa” ukazała się jako osobne wydanie i od razu stała się bestsellerem. Być może nie ma potrzeby opowiadać tutaj o jego prostej fabule; Ograniczymy się do kilku uwag dotyczących ściśle filozoficznej strony tej alegorycznej opowieści.

Historia mewy Jonathana jest tak naprawdę historią bodhisattwy, świętego buddyjskiego, któremu udało się wyzwolić z okowów ziemskich konwencji, ale powrócił na Ziemię, aby pomóc uwolnić inne cierpiące istoty. Panuje surowy ascetyzm, asceza, cuda i idea, że Wiedzę można przekazać tylko tym, którzy są gotowi ją przyjąć. W tej historii bardzo wyraźnie słychać echa filozofii buddyjskiej; czasem pojawia się tu nawet w formie niemal dosłownego cytatu:

"Większość z nas posuwa się do przodu tak powoli. Przechodzimy z jednego świata do drugiego, prawie tak samo i natychmiast zapominamy, skąd pochodzimy. Nie obchodzi nas, dokąd nas zabiorą, interesuje nas tylko to, co dzieje się teraz. Czy możesz wyobraź sobie: „Ile żyć musimy przeżyć, zanim po raz pierwszy pojmiemy mgliste pojęcie, że życie nie ogranicza się do jedzenia, walki i władzy w Gromadzie. Tysiące istnień, Jonathanie, dziesięć tysięcy! A potem jeszcze sto, zanim zaczniemy to rozumieć jest coś, co nazywa się doskonałością i jeszcze sto, aż się przekonamy: sens życia polega na osiągnięciu doskonałości i opowiadaniu o niej innym. Obowiązuje tu oczywiście to samo prawo: następny świat wybieramy zgodnie z tym, co nauczyliśmy się w tym. Jeśli niczego się nie nauczyliśmy, następny świat będzie taki sam jak ten i znowu będziemy musieli pokonywać te same przeszkody z tymi samymi ołowianymi ciężarkami na łapach.

Co więcej, wyzwolenie, o którym mówi Bach, nie jest wyzwoleniem od bytu, ani nawet wyzwoleniem od samego siebie. "Całe Twoje ciało, od czubka jednego skrzydła do czubka drugiego, to nic innego jak Twoja myśl wyrażona w formie dostępnej dla Twojego wzroku. Zerwij łańcuchy krępujące Twoją myśl, a rozerwiesz łańcuchy, które krępują Twoje myśli wasze ciało” – Jonathan mówi swoim uczniom. Uświadomiwszy sobie świat jako swoją iluzję, osobowość zyskuje jakościowo nowe możliwości i ostatecznie odnajduje się w nim nowy Świat kto jej da więcej więcej możliwości dla samodoskonalenia. W Mewie ten świat nazywany jest Niebem; jednakże Niebo wcale nie jest granicą osiągalnej doskonałości. Nie ma ograniczeń: „co gąsienica nazwie Końcem Świata, Mistrz nazwie motylem”; ale każdy motyl to tylko gąsienica, która przechodzi na kolejny etap rozwoju.

Taki jest obraz świata, jaki maluje nam Richard Bach; i trzeba przyznać, że dla niektórych jest to całkiem inspirujące. „Mewa” pomaga ludziom spojrzeć na wszystkie problemy życia codziennego z lotu ptaka, uświadomić sobie siłę własnej świadomości i uwierzyć w siłę własnego ducha. „Ta książka Richarda Bacha ma podwójne znaczenie” – napisał słynny amerykański pisarz science fiction Ray Bradbury. „Daje mi poczucie lotu i przywraca mi młodość”.

Głównym symbolem, szeroką wstęgą przebiegającą przez całą twórczość Ryszarda Bacha, jest niebo. Temat lotu, nieba, horyzontów pojawia się jeśli nie na każdej stronie jego dzieł, to z pewnością w każdej sekundzie.

Niebo to nie tylko metafora przewijająca się przez całą twórczość Richarda Bacha. Niebo jest jego życiem; setki razy wzbił się w przestworza - na szybowcach, na lekkich samolotach wykonanych z drewna i tkaniny, na myśliwcach bojowych i szybkich samolotach pasażerskich. Podchodzi niezwykle realistycznie do wszystkiego, co dotyczy lotów – od aerodynamiki po właściwości lotne silników lotniczych. Ale jednocześnie uważa, że „ludzie nie mogli długo latać, bo byli pewni, że to niemożliwe, i dlatego nie znali najprostszej pierwszej zasady aerodynamiki. Chcę wierzyć, że istnieje kolejna zasada: nie potrzebujemy samolotów, żeby latać.” .albo odwiedzać inne planety. Możemy się tego nauczyć bez maszyn. Jeśli chcemy.”

I nie tylko latać: Richard Bach jest pewien, że człowiek może zrobić wszystko, co tylko sobie wyobrazi. Ideą, która wspiera tę wiarę w niego, jest to, że cała rzeczywistość naszego świata jest tylko iluzją i jeśli odpowiednio sobie to uświadomimy, możemy ją opanować i zrobić z nią, co chcemy. Idea ta stała się podstawą większości jego książek i, oczywiście, w dużej mierze zdeterminowała bieg jego życia.

2.3 Uniwersalne i duchowe wartości nauczania jako główne kryterium „Iluzji” R. Bacha

Aby rozważyć ten aspekt twórczości wielkiego amerykańskiego pisarza, niewątpliwie musimy zanurzyć się w świecie, który nam oferuje główny bohater tworzy „Iluzje” Donalda Shimoda, wędrujący Mesjasz.

Donald Shimoda nazywa siebie „niechętnym mesjaszem”. Mówi, że wszyscy ludzie są dziećmi Bożymi i że każdy z nich może robić, co chce. Ale jego misja kończy się niepowodzeniem: nawet Richard Bach, najzdolniejszy uczeń Shimody, nauczywszy się kilku cudów, nigdy nie osiągnął prawdziwej wszechmocy. Shimoda to stwierdza życie człowieka jest jak film i każdy z nas ogląda dokładnie taki film, jaki chciał obejrzeć. Zatem wszystkie kłopoty i tragedie, które przydarzają się nam w życiu, są po prostu konsekwencją wypaczenia naszego gustu (na przykład uzależnienia od tragedii lub horroru) lub niewystarczająco udanego wyboru filmu. Pamiętajmy jednak, że sami piszemy filmy i sami w nich gramy, dlatego w każdej chwili możemy je zmienić.

Innym razem uczy Richarda chodzić po powierzchni stawu. Wyjaśnia mu, że woda „nie jest ani stała, ani płynna. Ty i ja sami decydujemy, czym dla nas będzie. Jeśli chcesz, żeby woda była płynna, zachowuj się tak, jakby była płynna, wypij ją. Jeśli chcesz, żeby była bądź powietrzem, zachowuj się tak, jakby ona była powietrzem, oddychaj nią. Spróbuj.” Kiedy Richardowi rzeczywiście udaje się chodzić po wodzie i oddychać wodą, pojawia się pytanie: czy można to samo zrobić z lądem? Donald Shimoda pokazuje mu, co następuje: „Z łatwością doszedł do brzegu, jak gdyby szedł po rysowane jezioro.Ale w chwili, gdy jego stopy stanęły na przybrzeżnym piasku, zaczął tonąć i po kilku krokach zapadł się po ramiona w ziemię porośniętą trawą.Wydawało się, że staw nagle zamienił się w wyspę, a ziemia wokół stała się morzem.Płynął trochę na pastwisko, pluskając i wzbijając ciemne, tłuste plamy, następnie przepłynął na samą jego powierzchnię, a potem wstał i szedł wzdłuż niej.Nagle ujrzałem cud: szedł człowiek na ziemi!"

„Są lepsze sposoby przenoszenia gór” – mówi Shimoda w odpowiedzi na wzmiankę o potężnym traktorze, który może przenosić góry. Dalej, podkreślając dobrze znany motyw ewangelii, pojawia się ziarno – jednak nie musztarda, a sezam, i to w dość nieoczekiwanym kontekście. „Jeśli masz wyobraźnię jak ziarno sezamu, nie ma dla ciebie rzeczy niemożliwych” – mówi Shimoda. Dla niego wiara i wyobraźnia są synonimami; ale to drugie słowo, jego zdaniem, trafniej oddaje istotę sprawy.

Wszystkie wyimaginowane cuda są rzeczywiste, o ile zachodzą w wyimaginowanej rzeczywistości. Każdy z nas może wypełnić tę rzeczywistość cudami i przygodami - lub uczynić ją ograniczoną i bezbarwną i zarabiać na chleb w pocie czoła. „Aby stać się wolnym i szczęśliwym” – napisano w jego kieszeni „Podręczniku Mesjasza” – „trzeba poświęcić nudę. Takie poświęcenie nie zawsze jest łatwe”. I rzeczywiście: choć sam Shimoda dokonuje cudów, wszyscy traktują go z szacunkiem, jak nowego Chrystusa. Ale gdy tylko mówi ludziom: „Spróbuj tego sam”, wpadają w oburzenie; niektórzy nazywają go nawet Antychrystem.

Te wersety z opowiadania R. Bacha „Iluzje, czyli przygody niechętnego Mesjasza” mogą służyć jako klucz do twórczości i losu pisarza.

Niebo to nie tylko metafora przewijająca się przez wszystkie dzieła Richarda Bacha. Niebo jest jego życiem; setki razy wzbił się w przestworza na szybowcach i lekkich samolotach wykonanych z drewna i tkaniny, na myśliwcach bojowych i szybkich samolotach pasażerskich. Podchodził niezwykle realistycznie do wszystkiego, co dotyczyło lotów – od aerodynamiki po właściwości lotne silników lotniczych. Ale jednocześnie uważał: „ludzie nie mogli długo latać, /.../ bo byli pewni, że to niemożliwe, i dlatego nie znali najprostszej pierwszej zasady aerodynamiki. Chciałbym wierzyć, że istnieje inna zasada: nie potrzebujemy samolotów, aby latać /.../ lub odwiedzać inne planety. Możemy się tego nauczyć bez maszyn. Jeśli chcemy." Możemy nauczyć się nie tylko latać. Richard Bach jest przekonany, że człowiek może zrobić wszystko, co tylko sobie wyobrazi. Ideą, która wspiera tę wiarę w niego, jest to, że cała rzeczywistość w naszym świecie jest tylko iluzją i jeśli właściwie to zrozumiemy, możemy zapanować nad rzeczywistością i zrobić z nią, co chcemy. Idea ta stała się podstawą większości jego książek i, oczywiście, w dużej mierze zdeterminowała bieg jego życia.

Richard Bach (ur. 1938) jest dziedzicznym pilotem lotnictwa małosilnikowego. W wieku osiemnastu lat po raz pierwszy zasiadł za sterami samolotu i od tego czasu praktycznie już nigdy nie rozstał się z niebem. Z wyjątkiem krótkiego okresu w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych całe jego życie było związane z małymi, lekkimi samolotami rekreacyjnymi. Na takich maszynach, czasem bardzo starych i zawodnych, nie raz zdarzało mu się latać po całej Ameryce z zachodu na wschód lub miesiącami krążyć po polach Środkowego Zachodu, organizując płatne przeloty lotnicze dla lokalnych rolników. Czasami musiał zrobić więcej nietypowa praca: na przykład, aby wziąć udział w filmowaniu bitwy powietrzne za filmy „Von Richtofen i Braun”. Ponadto od czasu do czasu pisał krótkie eseje, artykuły i opowiadania, poświęcony problemom lotnictwa, w różnych czasopismach specjalistycznych, gdzie czasami były publikowane.
Richard Bach to urodzony marzyciel i wynalazca. Pomimo tego, że większość jego książek ma charakter zdecydowanie autobiograficzny, wszystkie fakty okraszone są sporą dozą fikcji i często można odnieść wrażenie, że po prostu wprowadza czytelnika w błąd. Dotyczy to w pełni tajemniczej historii związanej z najsłynniejszą książką Bacha - opowiadaniem „Mewa zwana Jonathanem Livingstonem”.
Pewnego dnia, spacerując mglistym brzegiem kanału Belmont Shore w Kalifornii, Bach usłyszał głos wypowiadający słowa: „Mewa imieniem Jonathan Livingston”. Usłuchawszy tego głosu, Bach pospieszył do domu, usiadł przy biurku i spisał wizję, która przeleciała przed jego wewnętrznym spojrzeniem jak film. Ale wizja była krótka i nie było kontynuacji. Bach próbował dokończyć tę historię samodzielnie, ale nic mu nie wychodziło – aż osiem lat później zamarzył o kontynuacji. W 1970 roku „Mewa” ukazała się jako osobne wydanie i od razu stała się bestsellerem. Dzięki tej książce nazwisko praprawnuka Jana Sebastiana Bacha stało się sławne nie tylko w USA, ale także w wielu krajach świata. Komercyjna strona sukcesu „Mewy” (sama sprzedaż praw autorskich przyniosła Bachowi ponad milion dolarów) pomogła pisarzowi zastosować w praktyce jedną ze słynnych formuł: „Zrozum, co chciałbyś robić bardziej niż cokolwiek innego w świat – i zrób to.” Wrócił do latania, teraz jako pilot amator, i próbował najbardziej różne rodzaje i modelek, zajął się spadochroniarstwem i nauczył się żeglować jachtem. Na podstawie swojej historii wyreżyserował film „Nic przypadkowego” i zagrał w nim jedną z ról. Richard Bach nie odszedł przez te wszystkie lata i twórczość literacka, po napisaniu wielu książek. Spośród nich dwie zyskały największą sławę i uznanie - „Illusions, or the Adventures of the Reluctant Messiah” (1977) i fabularyzowana autobiografia „Bridge Over Eternity” (1987) .

Fabuła opowiadania „Mewa imieniem Jonathan Livingston” jest prosta: mewa Jonathan Livingston doprowadza do perfekcji swoje umiejętności latania, ale w obliczu wrogiego Stada w końcu zamienia się w wyrzutka, pozornie umiera i przenosi się do Nieba, gdzie odnajduje swoich prawdziwych braci, prawdziwe Stado, ale wraca z tego ptasiego Raju, aby przekazać swoją wiedzę wszystkim spragnionym. Jednak słusznie określa się tę historię jako alegorię lub przypowieść, ponieważ jej filozoficzna strona nie jest prosta. Tym samym od dawna zauważono, że historia mewy Jonathana jest w rzeczywistości historią bodhisattwy, świętego buddyjskiego, któremu udało się wyzwolić z okowów ziemskich konwencji, lecz powrócił na Ziemię, aby pomóc uwolnić się od inne cierpiące istoty. Panuje surowy ascetyzm, asceza, cuda i idea, że Wiedzę można przekazać tylko tym, którzy są gotowi ją przyjąć. Echa filozofii buddyjskiej słychać w opowieści bardzo wyraźnie, czasem jest ona tu obecna nawet w formie niemal dosłownych cytatów – wyrażona jest na przykład wiara w wielokrotne odrodzenia, której każdy doświadcza. Żyjąca istota: „Większość z nas idzie do przodu bardzo powoli. Przechodzimy z jednego świata do drugiego, prawie tacy sami, i natychmiast zapominamy, skąd przybyliśmy; nie obchodzi nas, dokąd nas zabiorą, interesuje nas tylko to, co dzieje się w tej chwili. Czy możesz sobie wyobrazić, ile żyć musimy przeżyć, zanim po raz pierwszy domyślimy się, że życie nie ogranicza się do jedzenia, walki i władzy w Gromadzie? Tysiące istnień, John, dziesięć tysięcy. A potem jeszcze sto, zanim zaczniemy rozumieć, że istnieje coś, co nazywa się doskonałością, i kolejne sto, aż przekonamy się, że sens życia polega na osiągnięciu doskonałości i opowiadaniu o tym innym. Obowiązuje tu oczywiście to samo prawo: następny świat wybieramy zgodnie z tym, czego nauczyliśmy się w tym. Jeśli się niczego nie nauczymy, następny świat okaże się taki sam jak ten i znów będziemy musieli pokonywać te same przeszkody, z tymi samymi ołowianymi ciężarkami na łapach” – mówi jego mentor Sullivan Jonathan, który znalazł się już w innym, pozaziemskim świecie.

Jednak już z tego fragmentu jasno wynika, że filozofia Ryszarda Bacha różni się znacząco od buddyzmu. Buddyści twierdzą, że cierpienie jest nieuniknionym towarzyszem istnienia; wyzwolenie, do którego dążą, to całkowite ustanie istnienia, powrót jednostki do pierwotnej i bezosobowej Pustki, która leży u podstawy wszystkich rzeczy. Czegoś takiego nie znajdziemy u R. Bacha. Przede wszystkim zaprzecza tragizmowi istnienia. „Miarą twojej ignorancji jest to, jak głęboko wierzysz w niesprawiedliwość i ludzkie tragedie” – przekonują czytelnika wszystkie jego książki. Według Bacha wszystkie nasze problemy i nieszczęścia sami sobie stwarzamy, bo nie znamy innego sposobu istnienia lub uważamy go za naganny. Świat poza naszą wyobraźnią, świat, w którym wszyscy jesteśmy skazani na pracę, aby utrzymać się przy życiu, jest doskonałą wymówką dla lenistwa i nieśmiałości naszej wyobraźni. Co więcej, wyzwolenie, o którym mówi Bach, nie jest wyzwoleniem od bycia, ani nawet wyzwoleniem od samego siebie. „Całe Twoje ciało, od czubka jednego skrzydła do czubka drugiego, to nic innego jak Twoja myśl wyrażona w formie dostępnej dla Twojego wzroku. Zerwij łańcuchy krępujące twoje myśli, a rozerwiesz łańcuchy krępujące twoje ciało” (117), Jonathan mówi swoim uczniom. Uświadomiwszy sobie świat jako swoją iluzję, człowiek zyskuje jakościowo nowe możliwości i ostatecznie znajduje się w nowym świecie, który daje mu jeszcze więcej możliwości samodoskonalenia. W Mewie ten świat nazywany jest niebem; jednakże niebo wcale nie jest granicą osiągalnej doskonałości. Nie ma ograniczeń: „to, co gąsienica nazwie Końcem Świata, Mistrz nazwie motylem” – mówi bohater „Iluzji”, ale każdy motyl jest tylko gąsienicą do kolejnego etapu rozwoju.

Historia Bacha jest także przesiąknięta ideami buddyzmu zen: na przykład Jonathan doświadcza mistycznego doświadczenia Najwyższej Rzeczywistości – przebłysku zrozumienia poza czasem i poza ograniczeniami indywidualnej świadomości; to mistyczne doświadczenie jest zwykle nazywane przebudzeniem. Medytacja jest obowiązkową ścieżką do osiągnięcia bezpośredniego doświadczenia Najwyższej Rzeczywistości. Wszystkie wielkie osiągnięcia ludzkości powstały w chwilach natchnienia, kiedy umysł twórcy znajdował się w stanie głębokiej kontemplacji, uderzająco odmiennej od zwykłego stanu świadomości. Bohater Bacha jest także ukazany w stanie odmiennej świadomości, kiedy medytujący doświadcza swego rodzaju „unoszenia się”, które otwiera przed nim inne światy. („A potem pewnego wieczoru, kiedy Jonathan spokojnie i samotnie szybował po niebie, które tak kochał, przyleciały. Dwie białe mewy, które pojawiły się w pobliżu jego skrzydeł, świeciły jak gwiazdy i oświetlały ciemność nocy miękkim, pieszczotliwym światłem. światło”; „Wydarzenia jego ziemskiego życia oddalały się coraz dalej. Na Ziemi nauczył się wiele, to prawda, ale szczegóły były trudne do zapamiętania…” /49, 65/.)

Wszystkie te złożone idee filozoficzne Bach wyraża się za pomocą formy artystyczne. Autor podaje zatem moment przemiany Jonathana poprzez realizację metafory oświecenia: „Jego białe pióra błyszczały i błyszczały, a skrzydła stały się nieskazitelnie gładkie, jak wypolerowane płyty”. Zmianę świadomości bohatera podkreślają metafory światła i wzrostu: „O świcie Jonatan wznowił trening. Z wysokości pięciu tysięcy stóp łodzie rybackie wyglądały jak drzazgi na błękitnej powierzchni morza, a Stado przy śniadaniu wyglądało jak lekka chmura tańczących cząstek pyłu” (33); daremność iluzorycznego świata, wyobrażającego sobie siebie jako realnego, podkreślają obrazy „odłamków”, „lekkiej chmury tańczących cząstek pyłu”. Bardzo często dosłowne i metaforyczne znaczenie tego słowa łączą się: prawdziwy wiatr unosi śmiałą mewę, potężny podmuch unosi tego, który postanowił się tego dowiedzieć („Dobre intencje zostają zapomniane, poniesione przez szybki huragan.. Takie obietnice wiążą mewy, których węzłem jest przeciętność. Dla kogoś, kto dąży do wiedzy i raz osiągnął doskonałość, nie mają one znaczenia” /33/).

W tym stanie coś, co wcześniej nie miało większego znaczenia dla bohatera (łódka rybacka karmiąca Stado, czy zła pogoda krępująca inne mewy) po prostu znika: „Kiedy /.../ wreszcie udało mu się rozwinąć skrzydła, statek znajdował się /.../ pod nim i wydawał się punktem na powierzchni morza”; „... Leciał w zupełnej morskiej mgle i przedarł się przez nią do czystego, oślepiająco świecącego nieba /... / w tym samym momencie, gdy inne mewy skuliły się blisko ziemi, nie podejrzewając, że na świecie jest coś innego niż mgła i deszcz” ( 45).

Wyraz idei niekończącego się doskonalenia wiedzy determinuje cechy kompozycji opowieści. Pierwsza część przedstawia duchowe przebudzenie niezwykłej istoty, wszystkie ziemskie etapy jego pragnienia czegoś innego. Z początku „nie mógł nic zrobić” – albo przestać być mewą („Dlaczego nie wypuścisz pelikanów i albatrosów, żeby latały nad wodą?”), albo nią pozostać („przez kilka dni próbował robić to samo, co wszyscy inni, starał się ze wszystkich sił…”). „Zakrzywione skrzydła”, metafora niepewności, utrudniają latanie, uniemożliwiając mu dostrzeżenie nieba („wiatru”) i oceanu („krzywe skrzydła spowalniały go, a leciał tak wolno, że wiatr ledwo szeptał mu do ucha , a ocean pod nim zdawał się nieruchomy”/13/. Nie ma sensu pytać bohatera „dlaczego?” (powtarza mu się tragikomiczne „dlaczego?” zaniepokojonych rodziców), dopóki nie zdecyduje się stać sobą, czyli Stań się „dociekliwy”. Wraz z odrzuceniem wszystkiego, co stało się przestarzałe (własnego „zgniłego ciała”, wrogiej Gromady, świadomości swoich ograniczeń) Jonathan kończy swoją ziemską egzystencję.

Druga część poświęcona jest ukazaniu pięknego „nieba” i uświadomieniu sobie, że „niebo to nie miejsce ani czas. Niebo jest osiągnięciem doskonałości.” To wyjaśnia dziwny, na pierwszy rzut oka, ruch Jonathana opuszczającego Ziemię („Po raz ostatni spojrzał długo na niebo, na tę wspaniałą srebrzystą krainę, w której tak wiele się nauczył”; „I Jonathan Livingston wstał z dwiema mewami, jasny jak dwie gwiazdy i zniknął w nieprzeniknionych ciemnościach nieba” /33/): spada z nieba do nieba; Dziwne jest definiowanie nieba jako jednocześnie jasno oświetlonego i nieprzeniknialnie ciemnego. Ta logiczna niespójność powinna podkreślać różnicę pomiędzy obydwoma światami, a ostatnimi ziemskimi doznaniami istoty żegnającej się z Ziemią.

„Niebo” pomaga Jonathanowi uświadomić sobie najważniejsze: „Zostałem stworzony jako doskonały, moje możliwości są nieograniczone, jestem mewą!”; uświadomić sobie, że doskonale opanowawszy technikę lotu, jest gotowy „polecieć w górę”, czyli zrozumieć dobroć i miłość.

Kończąca drugą część opowieści historia ziemskiej mewy Fletchera Linda jest krótkim podsumowaniem historii ziemskiego życia Jonathana, z tą istotną różnicą, że Fletcher jest zbyt pewny siebie („On /.../ był był jeszcze młodą mewą, ale wiedział już, że nie ma na świecie ptaka, który musiałby znosić tak okrutne traktowanie przez Gromdę”) i próżnego („Czy oni nie rozumieją, jak sławni będziemy, jeśli nauczymy się latać?). Ale najważniejsze jest to, że znajduje Nauczyciela, który pomaga mu „rozbujać się”.

Trzecia część opiera się na identyfikowaniu fałszywych i prawdziwe zrozumienie istota lotu, stąd przeciwieństwa: uczniowie – Nauczyciel, wtajemniczeni – niewtajemniczeni. Autor podkreśla, że różnica między uczniami a Nauczycielem nie jest tak duża (w końcu Jonathan ma także Nauczyciela - najpierw Sullivana, potem Chianga), nie ma przepaści między wtajemniczonymi a wtajemniczonymi, ponieważ w głównej mierze są zjednoczeni - postanowili zerwać z rutyną codzienności; ale zasadnicza różnica polega na tym, że różnią się od nieoświeconych, którzy odrzucają Wiedzę. W proces poznania angażowane jest nie tylko ciało (Jonathan i jego współpracownicy stale doskonalą swoje techniki lotu), intelekt (ciągle słychać pytania „co to jest?”, „jak to zrobić?”), ale także ducha; dlatego zbliżenie się do Wiedzy oznacza osiągnięcie pełni.
To nabycie jest podane poprzez metaforę lotu, gdyż dla Jonathana wszystko w istnieniu mewy jest lotem, ale nawet jego uczniowie nie od razu decydują się na akceptację tego: „...Żaden z nich /.../ nie mógł sobie wyobrazić że lot idei jest tą samą rzeczywistością, co wiatr, jak lot ptaka.”

„Całe twoje ciało, od czubka jednego skrzydła do czubka drugiego” – powtarzał Jonathan wielokrotnie – „jest niczym więcej niż twoją myślą wyrażoną w formie dostępnej dla twojego wzroku. Zerwij łańcuchy krępujące Twoje myśli, a rozerwiesz łańcuchy krępujące Twoje ciało...
Ale bez względu na to, jakie przykłady podawał, uczniowie odbierali jego słowa jako zabawny wynalazek, a przede wszystkim chciało im się spać” (117).

I dopiero gdy mewy zorientują się, że są wolne, są w stanie latać nawet z uszkodzonymi skrzydłami, jak to się dzieje w przypadku Maynarda, jednego z uczniów Jonathana. Między nimi toczy się następujący znaczący dialog:

„- Maynard, jesteś wolny, masz prawo żyć tu i teraz, jak mówi ci twoje „ja”, twoje prawdziwe „ja” i nic cię nie powstrzyma…
- Chcesz powiedzieć, że umiem latać?
- Mówię, że jesteś wolny.
Równie łatwo i prosto, jak to zostało powiedziane, Kirk Maynard rozłożył skrzydła – bez najmniejszego wysiłku! – i wzniósł się w ciemne nocne niebo” (128-129).

W trzeciej części opowieści aluzje ewangeliczne są najwyraźniejsze, gdyż to tutaj rozwój tematu konfrontacji Jonatana z bezwładną trzodą osiąga kulminację: „Zwykłe głośne kłótnie i spory na brzegu nagle ucichły w dół, osiem tysięcy oczu wpatrywało się bez mrugnięcia okiem w oddział Jonathana, jakby mewy zobaczyły gigantyczny nóż uniesiony nad ich głowami” (121). Uczniowie Jonathana wciąż nie są w stanie pokonać sztywności myślenia, będąc jeszcze w połowie drogi do zrozumienia ( „Czy możemy nauczyć się latać tak jak ty? - odezwał się głos do Jonathana z tłumu mew. - Jesteś wyjątkowy, jesteś utalentowany, jesteś niezwykły, nie jesteś taki jak inni. - Spójrz na Fletchera! Do Lowella! Na Charlesa-Rolanda! Na Jadi Lee! Czy oni też są wyjątkowi, utalentowani i niezwykli? Nie bardziej niż ty i nie więcej niż ja. Jedyna różnica, jedyna różnica polega na tym, że zaczęli rozumieć, kim są i zaczęli zachowywać się jak mewy. Jego uczniowie, z wyjątkiem Fletchera, poruszali się niespokojnie. Nie byli pewni, czy tak właśnie było.” /132-133/).

Bach nie zamierza jednak ukazywać Jonathana jako postaci tragicznej: obok niego stoi utalentowany Fletcher, który nie wierzy już w legendy, że Nauczyciel jest „Synem Wielkiej Mewy”, ale wciąż ma wątpliwości, czy Jonathan był „ tysiąc lat przed swoją epoką.” Ich rozmowa osadzona jest w pewnym kontekście – „po lotach szkolnych przy dużych prędkościach”, zatem Jonathan na tradycyjne „nieporozumienie” odpowiada tylko „westchnieniem”, a na trafne przypuszczenie ucznia („może /…/ jesteśmy przed zwyczajowe wyobrażenia o locie mew”), a także na jego jednoczące „my”, reaguje zupełnie komicznie: „To już jest coś” – stwierdził Jonathan, przewrócił skrzydło i przez jakiś czas sunął łapami w powietrzu w górę” (133).

Niewątpliwie zrozumienie bohatera prawdziwa miłość bliższe naukom Chrystusa niż ortodoksyjnym wyobrażeniom na temat Chrześcijańska miłość(„Nie rozumiem, jak można kochać oszalałe stado ptaków, które właśnie próbowało cię zabić.” – Och, Fletch! Nie powinieneś kochać oszalałego stada ptaków! Nie powinieneś odpłacać miłością za nienawiść i złość Powinieneś trenować i dostrzegać "Naprawdę dobrą mewę w każdym z tych ptaków i pomóc im zobaczyć w sobie tę samą mewę. To jest to, co nazywam miłością. Ciekawe, kiedy w końcu to zrozumiesz?" /143/). Prawdą jest też, że bohater Bacha nie jest jeszcze zbyt podobny do Chrystusa: dla chrześcijanina życie jest próbą, której poddawana jest jego cnota; Dla Jonathana jest to lot szkoleniowy, którego jakość zawsze można poprawić. Cykliczna kompozycja opowieści pozwala dokładniej zrozumieć tę ideę: szkolenie w locie jak najbardziej różni bohaterowie- od oświeconych do tych, którzy pozostają jeszcze w ciemnościach niewiedzy, ukazano wiele etapów wiedzy, ukazano nieskończoność tego procesu. Dlatego opowieść kończy się symboliczną sceną wiecznego lotu – wiedzy – miłości: „Fletcher… nagle zobaczył ich wszystkich [uczniów – T.D.] takimi, jakimi byli naprawdę, zobaczył ich przez chwilę, ale w tym momencie nie tylko lubił ich – kochał ich wszystkich. „Niebo jest granicą, Jonathanie?” – pomyślał z uśmiechem. I rzucił się w pogoń za wiedzą” (151).

Można śmiało uznać dzieło Richarda Bacha za jedną z najgłębszych i najbardziej inspirujących alegorii filozoficznych XX wieku. Droga bohatera opowieści jest drogą do wolności i nieograniczonych możliwości osobowość człowieka. „Twierdząc, że czegoś nie da się zrobić, pozbawiasz się wszechmocy” – to credo autora; i przekonująco udowadnia praktyczną wartość tego postulatu. Bach jest gawędziarzem i fantastą, ale jego fantazje przybliżają czytelnika do Prawdziwej Rzeczywistości, ukrytej przed naszymi oczami zasłoną Życie codzienne. To prawda, że aby osiągnąć Prawdę, trzeba dokonać sporego poświęcenia – odważnie odrzucić nudę, czyli ograniczenia i bezbarwność własnego istnienia, i zdecydować się na wypełnienie go cudami i przygodami.

„Ta książka Richarda Bacha wywiera podwójne wrażenie” – napisał słynny amerykański pisarz science fiction Ray Bradbury. „Daje mi poczucie lotu i przywraca mi młodość”.

R. Bacha. Mewa imieniem Jonathan Livingston // Trans. z angielskiego Y. Rodmana; S.-Pb., 2002. S.71. (Dalsze odniesienia do tej publikacji podaje się poprzez wskazanie strony w tekście artykułu).

Wybór redaktorów

Rosnieft – polityka Federalnej Republiki Uralu Kto stanie na czele służby bezpieczeństwa Rosniefti

Tekst „Jak skorumpowana była służba bezpieczeństwa Rosniefti” opublikowany w grudniu 2016 roku w „The CrimeRussia” wiązał się z całą...

Pułkownik Romanow i generał Khorev zostali wyprzedzeni przez dużą redystrybucję celną

trong>(c) Kosz Łużyńskiego Szef celników smoleńskich korumpował swoich podwładnych kopertami granicy białoruskiej w związku z wytryskiem...

Poważne oskarżenia: kobiety poskarżyły się Matwience i Bastrykinowi na córkę głównego prokuratora wojskowego Fridinskiego Siergieja Nikołajewicza

Rosyjski mąż stanu, prawnik. Zastępca Prokuratora Generalnego Federacji Rosyjskiej – Naczelny Prokurator Wojskowy (7 lipca…

Napisz Aleksander Jewgienijewicz Lebiediew

Wykształcenie i stopień naukowy Wyższe wykształcenie zdobył w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych, gdzie wstąpił...

Castling Shah Galina Dolova przeczytaj w całości

„Zamek. Shah” to książka z kobiecego cyklu fantasy o tym, że nawet gdy połowa życia jest już za Tobą, zawsze istnieje możliwość...

Recenzja książki: „Kąt widzenia w zeszycie ćwiczeń szybkiego czytania” Tony’ego Buzana

Podręcznik szybkiego czytania Tony’ego Buzana (Brak jeszcze ocen) Tytuł: Podręcznik szybkiego czytania O książce „Podręcznik szybkiego czytania” Tony’ego Buzana...

Wielebny Dawid z Serpuchowa

Najdroższy Da-Vid z Ga-rejii przybył pod kierunkiem Boga Ma-te-ri do Gruzji z Syrii w północnym VI wieku wraz z...

Czcigodny Makariusz Wielki, Egipcjanin (†391) Starszy Makariusz z Egiptu

W roku obchodów 1000-lecia Chrztu Rusi, w Radzie Lokalnej Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej wysławiano całe zastępy świętych Bożych...

W czym pomaga ikona „Zdesperowana nadzieja”?

Ikona Matki Bożej Rozpaczliwie Zjednoczonej Nadziei to majestatyczny, a jednocześnie wzruszający, delikatny obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem Jezus...

Nowy

Popularny

Mewa Jonathan Livingston i iluzje. Richard Bach: Iluzje mewy. Uniwersalne wartości ludzkie i duchowe nauczania jako główne kryterium „Iluzji” R. Bacha

Mewa o imieniu Jonathan Livingston

Iluzje

Cytaty z książek Richarda Baza

Richard Bach „Mewa Jonathana Livingstona”

„Iluzje” Ryszarda Bacha

Richard Bach, „Most na wieczność”

Jak Richard Bach zaskakuje siebie i dlaczego „Mewa” otrzymała 18 odmów - Aleksiej Kurilko i Anastasia Belousova załatwili to.

Potomek Johanna Bacha

Mów w przypowieściach

Silnik postępu czy dobra konsumpcyjne?

Pytania bez odpowiedzi

Listy od czytelników i 18 odmów od Mewy

O książce „Jonathan Livingston Mewa. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik Mesjasza autorstwa Richarda Bacha

Cytaty z książki Jonathan Livingston Seagull. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik Mesjasza autorstwa Richarda Bacha

Pobierz książkę „Jonathan Livingston Seagull” za darmo. Iluzje. Kieszonkowy przewodnik Mesjasza autorstwa Richarda Bacha

2.2 System obrazów, konflikt, symbolika w opowiadaniu „Mewa Jonathana Livingstona”

2.3 Uniwersalne i duchowe wartości nauczania jako główne kryterium „Iluzji” R. Bacha